Zakenfamilie. Familiezaken. Moord.

BEKLAG

De firma handelde in beenderen, begreep ze. De Waal Bot NV kocht varkens-, runder-, schapen- en paardenknoken van slachthuizen op, om die tot poeder te malen.

‘Of ik je bij de voornaam mag noemen, mevrouw …, of is het juffrouw? Kijk, op de firma spreken ze me aan met meneer Alain, maar jij mag Alain zeggen hoor.’ Hij keek haar met enigszins opgetrokken wenkbrauwen verwachtingsvol aan.

Shit. Het is er zo eentje, flitste het door Christine. ‘Mijn voornaam is Christine,’ glim­lachte ze innemend, om die uitnodiging vervolgens koeltjes een kopje kleiner te maken: ‘… en ja, het is juffrouw Ponnet, meneer De Waal.’

‘Kijk, euh … juffrouw Ponnet, beendermeel, ja, … het is misschien niet het meest smakelijke onderwerp … hier aan tafel bedoel ik, … het is een waardevolle grondstof. Wist u dat de beenderen van dieren 10 tot 20 procent van hun totale gewicht uitmaken? Als die beesten doodgaan, kom je snel aan een hoop van die botten. Van 500 kilogram beenderen kan men 600 liter bouillon koken, of 600 liter gelatine maken. Of er kan 50 kilogram vet van gemaakt worden en van de rest dan nog eens mest. Of wat overblijft wordt als brandstof voor de verwarming van gebouwen gebruikt.’ Hij vertelde het routineus en zonder enthousiasme. ‘De toepas­singen zijn oneindig. Veelal onschuldige dingen, waar we niet stil blijven bij staan of waar ik zelf niet meteen op kan komen, zoals lijm voor de bouw van muziekinstrumenten bijvoorbeeld. En fotopapier.’ Een flauwe glimlach. ‘Hoe dan ook, ze vervaardigen er soms ook dagdagelijkse verzorgingspro­duc­ten mee, zoals tandpasta. Maar dat wist je misschien wel, … euh ik bedoel jij, als vrouw hé?’

Deze kans om haar mannetje te staan, liet Christine niet liggen. ‘Als vrouw ben je daar, meneer De Waal, naast de koers van de Yen en de spanning van je autobanden, uiteraard van op de hoogte.’ Het was stout, maar het lukte en meneer Alain was even van slag.

DEELNEMING

Kijkend in de richting van het altaar zaten op de eerste rijen de mannen rechts, op de zorgverlener na, en de vrouwen links van het centrale gangpad. Zelf was ze ter hoogte van het midden in het rechterblok gaan zitten, op de eerste kerkstoel vanaf de gaanderij. Net zoals in een vliegtuig verschafte Christine zich op die manier wat meer overzicht en beenruimte. In haar zwarte moccasins en pantalon vielen haar grote voeten en lange benen gelukkig minder op, ook al staken ze opvallend uit in de middengang.

Haar positie gaf haar een goed zicht op de dames van de familie. Op die rij was de rangorde een beetje zoek. De hiërarchie was ongetwijfeld uitgestippeld door de grijzende Félicienne ‘moemoe’ Swaanepoel, geboren Duyvejonk, die de rist opende. Geflankeerd door de onfortuinlijke brunette Ilse Pourck, schoondochter en kersverse weduwe van de schuin voor haar opgebaarde Frédien. Het plaatje klopte niet. Een paardenbloem tussen pioenrozen. Christine probeerde de vergelijking met een onzichtbare glimlach te onderdrukken. De weduwe legde haar linkerarm om haar dochter Lore, waardoor Christine het zicht wat ontnomen werd. Links ervan zat de peper en zout Liselotte Swaanepoel, echtgenote van meneer Alain en de dame die tijdens die eerste avond in Porto het onderwerp van gesprek was. Dat was ook alweer een dag of twaalf geleden. De HR manager bij een bank was vergezeld door haar blonde dochter Valentine, die er opvallend vroom en rustig bij zat.

De zwarte haag werd afgesloten met de kortharige Lilly-Anne Swaanepoel, advocate en lesbienne van dienst. De enige dame in broek en kostuumvest. Wellicht had ze op dit moment geen partner, of die was door Félicienne naar een paar rijen verder in de kerk verbannen. Christine zag het zo voor zich.