Zakenfamilie. Familiezaken. Moord.

‘Asshole!’ blafte Alain da Silva toe. ‘Wat een lul ben jij! Ik betaal je om een toneeltje op te voeren en wat doet senor da Silva? Meneertje besluit om op eigen houtje de opdracht een beetje te herschikken! Om wat voor belachelijke reden dan ook. Mij een beetje opzadelen met een ridicuul partijtje beendertjes … verdomme, wie denk jij wel dat je bent? Hij dacht even na. ‘Of nee, wie denk je dat ik ben?’ Da Silva kreeg via de Skype-chat een middelvinger te zien. ‘Dat was de afspraak niet!’

De Engelse taal was langs beide kanten gebrekkig. De scheldwoorden, de toon en de lichaams­taal waren echter niet mis te verstaan.

‘Rustig, meneer De Waal, bewaar uw kalmte.’

‘Kalmte? Moet ik mijn kalmte bewaren? Ik kan je wel een pak slaag geven. Me zo te kakken zetten, stomme Portugees!’

‘Ik herhaal: blijf alstublieft rustig, meneer De Waal. Ik had er mijn reden toe en uw plan heeft er hoegenaamd niet onder geleden.’

‘Dat zou er nog aan ontbreken! Het enige wat je moest doen was een fictieve partij beenderen aan mij verkopen. Pro forma. Niet meer en niet minder. Maar nee, nee, meneer da Silva haalt het in zijn domme Portugese kop om er een spelletje van te maken en mij met vijftien kilogram echte beenderen op te zadelen. Gewoon een onbestaand ton botten aan mij verkopen. Dat was de afspraak. Punt aan de lijn. Was dat nu zo moeilijk? Was dat nu zo moeilijk, vraag ik je?’

Het ritme van de discussie was onregelmatig door het zoeken naar de juiste woorden en het interpreteren ervan .

‘Nee, dat was niet moeilijk, meneer De Waal. Maar ik herhaal: de afspraak is er niet door gewijzigd. U hebt, om wat voor reden ook, wat u zo graag wilde. Een bestelling. Het enige verschil is dat ze niet vals is, maar echt. Zonder u schade toe te brengen heb ik ook mijn zin gekregen. Ik ken de reden van het hele opzet langs uw kant niet, maar ik durf erom te wedden dat die meer dan belangrijk genoeg is om mij ook mijn pleziertje te gunnen. Ik steek mijn neus niet in uw zaken en ik stel voor dat u gewoon doet wat ik u gevraagd heb.’ Hij zag dat De Waal stilaan besefte dat het toch te laat was en dat er geen ontkomen meer aan was. Da Silva liet een kleine glimlach volgen. ‘Een kleine wederdienst slechts, meneer De Waal.’

Het bleef nu aan de Belgische kant van de lijn even stil. ‘OK, OK. Je hebt het een heel pak ingewikkelder gemaakt, dat is het. Maar het komt inderdaad ongeveer op hetzelfde neer. Ik kan er alleen niet tegen dat de dingen niet volgens mijn plan verlopen. Met mijn voeten wordt niet gespeeld! Alain De Waal wordt niet in het zak gezet. Je hoort nog van mij.’ Dezelfde middelvinger maakte met een ferme klik op de rode telefoonknop resoluut een eind aan de live chat. ‘Klote Portugees,’ riep hij nog naar het scherm.